GEREKSİZ SEVİNÇLER MÜDÜRLÜĞÜ!..

Anlatacağım onca şeyin, yazacağım onca cümlenin arasında,bazen başında, bazende sonunda...

Gelip takılıyor peşime o gereksiz/sırası mı şimdi?/cık,cık,cık! duygusu...

Gereksiz/gereksizler/gereksiz işler/gereksiz sevinçler müdürlüğü!

Sevmelerimi,sevinçlerimi erteliyorum bu yüzden...

Kısaca; Vicdani ret!

Oysa neler,neler hayal ediyorum da? Ne mutlu cümleler kuruyorum da hayata dair.

Neler düşünürler? Nerelere çekerler diye üzülüyorum...

Yaşadıklarımı da,içimde yaşattıklarımı da,acılarımı da bir tek ben bilirken.

Hayata tutunmaya çalışıp,bir gün ağlayıp,bir gün gülerken!?

Onlar!Yordam bilmez,halden anlamaz,ince düşünmez ama yaftalarlarmış...Ne gam!?

Ancak acıyı anladıklarında,incinmeyi anladıklarında,yalnızlığı anladıklarında gözlerindeki örtü kalkacak!
Ah ne olurdu sizde sadece kendi yaşam öykünüzü dinleseydiniz?!

Ben acı çektim...Acıyı çekersiniz,acınızı anlarsınız ve acınız biter...

Yerini acıya sebep olanın özlemine/hasretine bırakır.

Bir kaç yıldır böyle...Bundan sonra da böyle olacak...Çabalar boşuna...Giden gitti.

Geri dönüşümsüz anılar, hiç bitmeyecek, silinmeyecek, acı tatlı  'daha dün gibi'  sahneler ile geçecek ömür...
Belki seneler geçtikçe netlik azalır...Belki 'Neden?'leri rafa kaldırır,'keşke'lerimin peşine düşerim.

Bilmiyorum ki?...Tek bildiğim;Yarım kalmışlığımla başbaşa,kalan yarımı yaşatmaya çalışıyorum...

Bir de çok özlüyorum...Ama yapacak hiç bir şey yok...Başımı kaldırıp gökyüzünü,o uçsuz bucaksız masmavi gökyüzünü seyredip,iç çekip,yoluma devam ediyorum...Hayat 'yaşamak için' değil mi?

Gülümsüyorum...

Hatta öyle gülümsüyorum ki gözlerimin içi bile gülüyor...

Mutluluğun kovalanması,emek verilmesi gereken bir duygu olduğunun farkına, tam olarak ne zaman vardığımı bilmiyorum....Tek bildiğim;Deneme/yanılma yöntemini çok kullandığım ve çocuklarımın/eşimin benim gözlerimdeki mutlulukla mutlandığı...Ben bir aynayım onlar için ve yansımam hep mutlu/güler yüzlü olsun diye uğraşıyorum...

Ağlıyorum da tabii ki...Sizde ağlayın ağlayabildiğiniz kadar...Gülmek kadar ağlamaya da ihtiyacımız var...
Ama 'ağlamak' ile 'ağlanmak' arasında çok fark var biliyor musunuz?

Küçük bir çocukken düşüp,tırnak ucu kadar bile olmayan yaralarıma sahte gözyaşları ile feryad ederken

'Öz ağlamadan,göz ağlamaz' derdi rahmetli anneannem....

O zaman anlamazdım ama şimdi o sözün doğruluğunu ne yazık ki çok iyi anlıyorum...

Ve tekrarlıyorum;'Öz ağlamadan,göz ağlamaz'

Ağlamak insanın içini yıkar,ruhunu temizler ama miktarını bileceksin...

Eğer bilmez isen...Şu dünyada tek acı çeken senmişsin gibi, sevdiklerinden ayrılan,hasret,özlem çeken, haksızlığa uğradığını iddia eden tek senmişsin gibi davranırsan eğer işin büyüsü bozulur...

Allahın gücüne gider...Sen senden sorumlusun unutma!

Hem bir süre sonra ağlamak=ağlanmak olur ki?...O işin reklam boyutudur?

Bunca söz,bunca kelam,bunca durum/duygu/tavır/değerlendirmesi neden? Ve neden şimdi derseniz?

Yaşadıklarımı,çabalarımı kayıt altına almak,zor zamanlarda dönüp dönüp okumak istediğim...

Ve tam da bugün buna çok ihtiyacım olduğu için.

Bugün tam dört yıl bitti ANNEM...Senden kalan boşluğu dolduracak bir şey yok.

Sen gittin...Ben seni çok özledim...

Senin üzerinde çiçekler bitti,benim gözümde yaşlar...

Ve dikiş bilmeyen/sevmeyen kızın,aldı iğneyi ipliği eline....

Çünkü;