İLLA ANLAMAK ZORUNDA DEĞİLSİNİZ....

Hüzün...
Hüzün var elbette...O hiç bırakmaz ki beni...Ya da ben onu bilemem?
Uzun zamandır birlikteyiz...Çok,çok uzun zamandır...
O bana alıştı, ben ona geçinip gidiyoruz...
Herkes kadar iyiyim işte...Çok şükür!

Şükür et tabii ya...
Neler var hayatta? Ne acılar? Ne kayıplar?
Senin kine 'kaşınmak' derler bizim oralar da bilir misin?
Bilir misin ki?; Elindeki mutluluğun yarısına,hatta daha bile azına sahip olmak için çırpınan,dualar eden nice yaşam var?
Bilir misin ki?;Senin dert dediğin? Niye ben? diye sızlandığın o sınavlardır,seni sen yapan,ayrıcalıklı kılan...
Bilir misin ki?;........................???????????................??????????

Evet bilirim elbette...
Bilirim ki;yaşadığım her 'kayıp',aslın da 'ben'i tamamlıyor...
Bir 'ben' doğuyor,büyüyor içimde ben den habersiz?...

Sadece...

Bir akşam üstü,cicili bicili mutfağın da oturmak tek başına...
Fırında kabaran kek'e bakarken, kabaran göz yaşlarını silecek kimse olmayınca çok zor oluyor...
Çok zor oluyor anne tarifi kek'i 'annesiz' tek başına....
Ama 'anne olmuş' halde yemek...

Vay anam,vay anam unutulduk...
Defter araların da kurutulduk...

Acılar paylaşdıkca azalmıyor aslında...Yalnızca önemini yitiriyor bir dönem...Çok canımız acıdığın da, ya da bir sevdiğimizi kaybettiğimiz de o kadar çok söz duyuyor ki insan,öyle çok teselli ediliyor ki.Bir müddet sonra acısını yaşamaya utanır oluyor.
Sonra da böyle hiç ummadığın bir anda 'hey ben buradayım!' diyor o acılar...
Her şey tamam oluyor!
O zaman içimdeki yengeç çekiliyor kabuğuna,ses etmiyor bir müddet...
Tuhaf buluyorlar bu kaçak halimi?
Oysa ben kalabalık sofralar da yalnız olmak yerine...
İki kişilik sofram da baş başa olmayı yeğliyorum sevdiğimle...
Anlamıyorlar:(

Yazıyorum...Biliyorum ki bu duygular pek çoğunuza tanıdık geliyor ve siz de belki ondan okuyorsunuz...
Herkes bir şekilde bir yerlerden yaralanıyor şu hayatta...
Yoksa kime ne benim iç sıkıntılarımdan...Size ne hayal kırıklıklarımdan?
Aslında herkes başkasının acısın da kendinden bir şeyler arıyor....Ve buluyor.

Mümkün olduğunca 'iyiler' yerini alıyor anılarda...
'Kötüleri'yazmazsam,okumam.Okumazsam hatırlamam.Hatırlamazsam da içim acımaz diye düşünüyorum.(Kendimi kandırıyorum)

Ve söylemdeki kadar da kolay olmuyor 'Biliyorum ki;' deyip bildiklerini hayata geçirmek...
Hayata geçirmek????
Evet aslında tam olarak istediğim bu oluyor bazen...
Hayata,suratının ortasına şöyle okkalı bir yumruk geçirmek....
Oysa bilirim ki; her yumruk bana yol,su,elektrik,olarak fazlası ile dönecek:(
Dönecek ki; kesilsin faturalar,ödensin hesaplar...
Ya da verilecek hesabı olanlar düşünsün bir tek...
Ben düşündüm...Düşünüyorum...Ve düşünürüm hepimizin yerine,işim ne?
Elbet benim de vardır,her kulun olduğu gibi; Günahlarım,sevaplarım,hatalarım,doğrularım...
İllaki anlamak ve anlatmak için;
'Sevdiklerin kadar iyisin,nefret ettiklerin kadar kötü'yü mü söylemek lazım?

Sırtımı kendime dayadım...
Ailemi,eşimi,çocuklarımı,dostlarımı yanıma aldım...
Bir daha bu yolları aynı hevesle yürür müyüm?
Diye?Ağlaya,ağlaya Sezen'e eşlik etmiştim uzunca bir dönem...
Yürünürmüş...
Yürüyorum....
Anladım.

Ama siz;Ne bu yazıyı...Ne de benim ne anladığımı anlamak zorunda değilsiniz.
O yüzden...
Anlamazsanız...
Ben de sizi anlarım.